3.2.25 We zijn weer terug. Het is raar.

Maar het voelt ook heel goed om hier weer terug te zijn.
Ik heb een leeg stuk grond. De docenten waren het er niet mee eens, maar dat is niet mijn probleem.

ik zal beginnen met lezen, van wat ik heb geschreven.

4.2.25 WILLIAM KENTRIDGE - SELFPORTRAIT AS A COFFEECUP.

Heerlijk! Humor, vragen, beweging. Het voelt als een compleet archief wat open wordt getrokken. Jaren aan gedachtengoed, eindelijk getoond.

Het laat me zien dat je alle tijd mag nemen om dat wat je wil overbrengen tot verbeelding, verwoording, gedachte etc. te laten komen. Het mag lang duren, het mag veel ruimte en tijd in beslag nemen. Ik vind het gebruik van al die soorten media, dat interdisciplinaire, ontzettend boeiend. Hij kiest zijn materiaal op basis van wat het moet gaan dragen, wat het moet overdragen. Jezelf blijven bevragen, dat doet hij letterlijk, met jezelf in gesprek blijven en vanuit daar op (ver)nieuw(d) beeld komen

7.2.25 UNCREATIVE THINKING - KENNETH GOLDSMITH

Inhoudelijk vind ik dit een interessant stuk tekst, maar dit is niet waar ik op in wil gaan. Wat het voor me heeft gedaan is dat ik anders ben gaan kijken naar wat taal kan zijn en dat het me heeft aangezet tot wat ik eigenlijk al wilde doen: mijn eigen teksten, al die jaren die ik heb vastgelegd in al die boeken, op een andere manier te gebruiken. Zien wat het me brengen kan.

17.2.25 JANNIS KOUNELLIS

Fabio vertelt me dat Jannis Kounellis alleen werk maakte op de locatie waar hij exposeerde. Zijn werk was dus iets wat ontstond op de plek waar het getoond zou worden, en ook weer verdween na die expositie. Dit spreekt me aan. Ik denk zelf veel na over wat het werk wat ik maak voor nut heeft als ik het niet exposeer, als het niet wordt gemaakt met een bepaalde plek, een bepaald moment voor ogen. Ergens zou ik graag werk willen maken om het maken, maar wil ik zo veel spullen, objecten, in de wereld brengen?

Ik lees hierover in het boek 'Jannis Kounellis' door Philip Larratt-Smith en Rudi Fuchs van de uitgeverij PHAIDON.
Hierin staat een stuk waarin het werk en de werkwijze van Kounellis staat beschreven door Urs en Christel Raussmüller (p.12):

' After a few months or even weeks, however, these installations were usually dismantled and the chance to experience them was gone. '

' In general, we understand the artwork an the exhibition als two separate things, but in the case of Kounellis, they are often one and the same. [...] For Kounellis, exhibitions were always a stimulus - a reason an incentive for creative action. Unafraid of dimensions or attributes, he formed them as imaginatively encrypted sceneries with close ties to their respective site and its history. '

' It is more that a claim, it is an experience: if you want to understand the scope of Kounellis's concept of art, you must take his complex 'exhibitions' as your yardstick [maatstaf]. They are the true embodiements of the creative phenomenon, acting in broad contexts, that was Kounellis. They mirror his working process and the leitmotif of his art: metamorphosis. [...] In a certain sense, all places became stages for Kounellis, on which an event unfolded whose elements were never fictive. '

Het werk van Kounellis zelf vind ik bijzonder en spreekt me op esthetisch vlak aan, maar dit is niet wat me het meeste interesseert op het moment; het gaat mij meer om de manier van werken, van het bouwen van een expositie en welke waarde Kounellis aan zijn werk toekende. Het idee dat je werk plaatsgebonden is, en je het aandurft om je werk na de expositie af te breken en vervolgens nooit meer te tonen in een andere ruimte, maakt voor mij het werk erg waardevol. Het is iets wat eindig is, iets wat tijdelijk is. En daardoor krijg het voor mij juist meer betekenis en meer waarde.

Dit is ook wat me zo trekt aan performance kunst of theater. De handeling die je hierbij uitvoert eindigt continu. Het is iets wat NU gebeurt en dan ook weer direct verdwenen is. Dit gegeven brengt voor mij een betekenis en waarde die tastbare werken niet hebben. Hoe ik dit precies kan verwoorden ben ik nog niet helemaal uit.

Het essay wat ik ga schrijven voor cultuurtheorie zal over dagboeken gaan

Het archief uit elkaar trekken; ideeeen van mij? Als niet van mij, van wie dan wel? Van haar? van ons?

KERAMIEKWERKPLAATS

Ik doe op het moment vooral lekker waar ik zin in heb. En dat is werken in de keramiek werkplaats.

18.2.25 VERGADERING MET COLLECTIEF VLAK DAT GEEN COLLECTIEF MEER GENOEMD WORDT EN OOK GEEN VLAK MEER ZAL HETEN

Met onze groep - ik zal het woord 'vlak' vanaf nu proberen niet meer in de mond te nemen - gaan we naar Duitsland. We zullen in juni voor een kleine 2 weken op de natuurcamping de Strotzbüscher Mühle verblijven waar we een werkperiode gaan doen. We zijn van te voren al onderzoek aan het doen naar de omgeving en wat we hier in kunnen betekenen. De eigenaren van de camping zijn bekenden van Estebe en ze zouden het heel leuk vinden als we iets zouden kunnen maken wat blijvend is. Ik hoop dat dat ons lukt. Ik heb zelf al veel ideeën en dromen hierover. Het trekt me - campings, met de natuur werken, een plek met zijn eigen normen en waarden, met aparte regels.

13.2.25 DIT IS SCHOON

Ik kaderde een vlak af met draadjes en tape op de vloer. Ik maakte een hangend statief zodat ik mezelf van bovenaf kan filmen. Ik pakte een sopje en een doek en begon met boenen.

untitled - 12 horses

En het hoeft niet ingewikkeld te zijn. Dat is ook wat ik hier zo fijn aan vind. Sommige dingen zo simpel en gewoon als een koffiepot, zijn de perfecte drager voor wat je wil overbrengen.

En ik heb geen enkel idee wat ik hier in godsnaam moet gaan doen

Vandaag wil ik haken

Als een sirene staat ze voor de deur te loeien

Alsof ze IN je hoofd zit, hoor je niks anders meer dan dat

Kunnen roeien, als de bus niet meer varen kan

Maar ik ben er nog

Wat is het dat je raakt?

En daar dan weer een masker van

Wensen voor muziek

Bijna alles is een transitie van onze verbeelding

Ben ik nou die of die (ander)?

Ik zal het thuiskomen missen

Hij zit even op de wc

Met jouw gezicht als mijn masker

Een tapijt van wortels strekt zich onder mijn voeten uit

Ik wil gewoon niet weer janken

Ik mis de zomer

Een verlangen naar een in-between

En toen moest ik denken aan het dorpje in Frankrijk in de zomer

Een expositie als leefruimte

Hoe kan je nou zo veel van mijn geluk vasthouden?

Dekens de lucht in

Expo als leefruimte

Ik mis de gordijnen

Behalve de nostalgie in de zin

Het is weten dat hij van je houdt

Ik heb sorry gezegd

Zijn we steeds aan het proberen de ongelukkige toevalligheid een plekje te geven?

Wat is er te vinden in Den Bosch?

Het metaal een geduldige waker

Is mis het ook om veel te schrijven

Nu drink ik mijn thee

Het allermooiste lijkt me,

Omdat ik me even verdrietig voel,

Moederveld

Ineens is er rust in zijn ogen

Want ik ben er toch maar weer

Ruimte voor je eigen praktijk

Spullen onder zeil, onder ziel, zonder ziel

En daar ben ik trots op

Op een stoel die verrassend lekker zit

We hebben lekker gegeten

Ik mis papa en mama

Hoe is dat net zo echt als de stilte waar ik nu in zink?

Ik weet niet hoe laat het is

Midden in de nacht nog wel een hele belevenis gehad

Nu ik zo even hier in de tuin in de zon zit

Ik heb al boodschappen gedaan

Op mijn bed

Een plek van jou

Een brein

Een oké

Wat er voor die pootjes is, is bijzaak

Is mis hem nu al

En er is niks wat ik eraan kan doen; het zit nou eenmaal in de aard van het beestje

Maar dan nóg speelt hij vals

Maar ik stop je dan stiekem een sigaret toe

Ik heb je lang gevolgd

Zijn onderbroeken

Een spatel

Een gekke mix van gevoelens

Ik heb hoofdpijn

Bij kaarslicht

Mijn lichaam is te klein

In de tuin

Ik ben wel een beetje nerveus

Dan maar een paraplu

Ik vind dingen niet goed genoeg

Mijn slak heeft een huis

Dus we gaan er wel even iets van zeggen

Wat wij weten hoe het hoort

De pillen werken!

Neem je karakter mee de dag in

Ik heb zin in het achter de rug hebben van

De trein

Ik draag zorg voor het stukje grond. Zo veel liefde krijgt het niet.

Je staat op de grond. Dat is alles wat je weet
Je handen verdwijnen onder het schuim de verzengend hete massa in. De bubbels vullen de gaten die je handen in het oppervlakte maakten. Nergens is meer weerstand. Hoe je ook schopt of slaat, overal is enkel en alleen nog maar schuim. Sop. Alle gaten gevuld. met. sop.
Voorwerpen banen zich een weg omhoog. Breken het sop op als gaten in een gatenkaas. Ook hier valt niets aan te doen. Het sop loopt de spuigaten uit.
Jou staat enkel nog de taak te beginnen met schrobben. Stroop je mouwen op. Zorg ervoor dat je niet verdwijnt, onder dat sop.
Laat het nooit genoeg zijn.
Laat het nooit genoeg zijn.
maak het groter, dat gat! Breek het sop op! Neem grote happen lucht totdat je jezelf zo vol hebt gegeten met lucht
dat je vanzelf
omhoog gedreven komt
Zodat je aan het eind
Met recht
kunt zeggen

Dit is schoon.

24.2.25 COMMENTS OP ONS WERK VOOR DE BOSCHPARADE OP HET WAAIGAT

' Ik kan veel waarderen en snap het project ook nog wel in Nederland, maar om dit naar Curaçao te vervoeren klinkt idioot. Onbegrijpelijk. Dit busje in het Waaigat zonder context is vragen om stomme reacties. Is niet goed voor de kunstsector die meer verdiend. '

' Hierheen gehaald per container hahahah, deze rommel (zooi) ligt hier gewoon in de mondi en langs de straat dat was goedkoper en er was weer iets opgeruimd. '

' Art is in the eye of the beholder. In my eye tis is not art but a sad and lousy attempt to art, in other words just garbage. '

' Wat een ontsierende rommel. '

' Het is maar wat je onder 'kunst' wil verstaan! '

' Ik heb er met verbazing naar staan kijken, dit zie je overal op Curaçao maar op alle andere plekken noemen we het zwerfvuil. '

' man man man het moet niet gekker worden zeg, zo moedig je wel de mensen aan om hun wrak ook maar daar in te donderen, wat een belachelijke aktie is dit zeg. '

' busje komt zo! '

24.2.25

Ik voel me gevangen in de gedachten over het maken van iets wat blijvend is. Wil ik een werk maken wat ik kan neerzetten, tonen, weg halen, ergens anders neerzetten, ergens anders tonen en zo verder en verder?

En waarom lijkt het werk van veel kunstenaars zo totaal zonder onderzoek te zijn? Wat is dat onderzoek eigenlijk? Dit is mijn onderzoek i guess, maar eigenlijk is dat het ook weer totaal niet. Dit is waar ik mijn onderzoek vastleg, wat het dus niet het onderzoek maakt, maar een vertaling daarvan.
Het is voor mij alsof het hier de bedoeling is dat je maakt vanuit een vraag, vanuit een idee, of een groter onderwerp. Maar als ik naar andere kunstenaars kijk, is het onderzoek niet het eerste wat ik zie. Het eerste wat ik zie, is het esthetische, of het mooi is, of me visueel prikkelt. Kan ik erover nadenken, kan ik dingen ook niet snappen, zijn er dingen die ik niet had gezien? Of de maker onderzoek heeft gedaan naar wat dan ook, is niet waar ik aan denk. Is onderzoek eigenlijk wel het goede woord? Voor mij moet er ook een conclusie bij komen, bij een onderzoek. En dat werkt me tegen om tot beeld te komen, want dat moet dat beeld ineens de conclusie zijn en dus het hele onderzoek kunnen dragen.

Ik voel me onzeker over mijn werk, over mijn werkwijze, over mijn positie in de klas. Alsof ik mezelf moet bewijzen maar niet duidelijk is waarin dan.

7.2.25 FEVER DREAM

I am small; a grain of sand.
My tongue touches my palate, but my palate is not there.
I notice my hands are big. Enormous.
Four stories high and two buildings wide.
And from way up above,
the house
fals down on me

25.2.25 we moeten een onderzoeksvraag maken.

Wat zit er tussen eindigheid en eeuwigheid?

Dit verzin ik net

het hoeft niet aan de kaders van een verslag te voldoen, als het je praktijk maar voedt.
Het is een studie om jouw kennis over jouw eigen praktijk te verdiepen, niet te verklaren.

een onderzoeksvraag is een kader, een paraplu waaronder dingen gebeuren

24.2.25 Rune vraagt of ik alles wat ik heb geleerd tijdens de minor er niet uit kan performen?